Rozdział 5

Kocham czwartki, a wy? Dzisiaj nie musiałam iść oglądać miasta. Zrobiliśmy sobie z Kastielem wolne od pracy domowej. Za to na przerwach dyskutowaliśmy o tym, jak zrobić makietę. Wtedy ich spotkałam.
Siedziała m na ławce obok Kastiela i Lysandera. Najpierw rzuciła mi się w oczy kitka zrobiona z dredów i znane mi zielone ogrodniczki. Potem jak się przyjrzałam zauważyłam zielone włosy wystające z pod brązowej czapki i znajomy wisiorek.

- Możemy zrobić ją ze styropianu - powiedział Kastiel. - Co ty na to?

- Yhm...

- Halo, Ziemia. - Pomachał mi ręką przed twarzą. - Renn, słuchasz mnie w ogóle?

- Yhm... - Odtrąciłam jego rękę. - Nie machaj mi przed twarzą swoją łapą - powiedziałam zirytowana.

- Jakbyś nie bujała w obłokach to bym nie musiał.

- Możecie być ciszej, próbuje skupić się na pisaniu piosenki - powiedział spokojnie Lysander.

Przez naszą małą sprzeczkę nie zauważyłam, że mnie zobaczyli. Zorientowałam się, kiedy ktoś powiedział nade mną:

- Cześć, ślicznotko! - Chłopak z dredami uśmiechnął się rozbrajająco. - To już nie mam żadnych przywilejów? - Podniósł mnie z ławki i przytulił.

- Kto to jest?! - Gdyby oczy Kastiela mogły zabijać, chłopak byłby martwy.

- Kastiel uspokój się - powiedział Lysander, ale on też nie wyglądał lepiej.

- Kastiel, Lysander to mój kolega z gimnazjum, Dajan. Najlepszy koszykarz jakiego widziałam.

- Nie przesadzaj, są lepsi. - Dajan zarumienił się.

- No nie wieże, Renn? - zapytał drugi znajomy głos.

- Jade, jak ja cie dawno nie widziałam. Od kiedy jesteś w liceum ekonomicznym w ogóle nie gadaliśmy.

- Tak, ale tobie też służy zmiana szkoły, pofarbowałaś końcówki?

- Tak, a ty włosy. Widzieliście się z Samem?

- Nie, jego ojciec zabrał go na jakąś podróż. Nikt nie wie, kiedy wróci - odpowiedział Jade.

- A ty wciąż się bijesz? - zagadnął Dajan.

- Co?! - zapytali Kastiel i Lysander jednocześnie.

- Jak była w gimnazjum to ciągle kogoś biła, na prawo i lewo.

- Wcale, że nie. Biłam się w szkole! - Zrobiłam się cała czerwona.

- Tak, na lekcjach to siedziałaś cicho, a po szkole jak ktoś dręczył naszą paczkę to dostawał taki wycisk... I nikt nie wierzył, że to ona. - Zrobiłam się jeszcze bardziej czerwona.

- A o tym, to mi nie wspomniałaś - zauważył Kastiel.

- Bo nie musiałeś wiedzieć.

- Idę do szkoły, bo jeszcze dostane po głowie. - Lysander spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem i zaczął iść w stronę szkoły.

- Lysander! Notatnik! - krzyknęłam za nim.

- Ej, Renn co powiesz na mały wypad do miasta po moim treningu? Za stare dobre czasy, popatrzysz jak trenuje, a potem pójdziemy na pizzę. - Zadzwonił dzwonek. - To co, zgodzisz się?

- O której?

- O piętnastej zaczyna się trening, dwie godziny.

- Dobra, ale tylko dzisiaj... - Zanim zdążyłam dokończyć Kastiel zaciągnął mnie do szkoły. - Co jest?

- Czemu zgodziłaś się z nim pójść?! - zapytał wściekły.

- Nie mów mi, że jesteś zazdrosny? - Ledwo powstrzymałam się od śmiechu.

- Martwię się o ciebie i tyle. - Lekko się zarumienił.

- Dajan to mój dobry znajomy. O co się tu bać? - Zauważyłam jego spojrzenie, było w nim coś innego niż ostatnio. - Jak to cię pocieszy, to możesz mnie odprowadzić na trening, punktualnie o wpół do trzeciej pod moim domem.

- Ok. - Uśmiechnął się łobuzersko.

Nauczyciel wszedł do klasy i zaczęła się historia. Rozmawialiśmy o wojnie secesyjnej. Potem był jeszcze angielski, geografia i matematyka. Wyszłam ze szkoły, poszłam po motor, pojechałam do domu i zaczęłam się szykować.
Zjadłam mały obiad, wyprowadziłam psy i poszłam do łazienki. Umyłam włosy swoim różanym szamponem. Wróciłam do pokoju i otworzyłam szafę. Wybrałam koszulkę koszykarską z numerem sześć, a pod spód czarny top, aby zasłonić mój dekolt. Znalazłam jeansowe rybaczki i czarno-czerwone buty na obcasie. Podeszłam do lustra, lekko podmalowałam oczy pomarańczowym cieniem i przejechałam czerwoną szminką po ustach, jak za starych dobrych czasów gimnazjum. Pierwszy raz od przeprowadzki zostawiłam rozpuszczone włosy. Kastiel przyszedł parę minut przed czasem. Wzięłam czarną, sportową bluzę, torbę i zamknęłam drzwi do domu.
Podeszłam do niego wolnym krokiem.

- Cześć, miło, że się nie spóźniłeś - powiedziałam na powitanie.

- A wątpiłaś w to kiedyś? - zapytał ze swoim uśmiechem.

- Tak. Cały czas - zażartowałam.

- Ja nie mogę, masz na sobie coś innego niż czarny. - Zlustrował mnie od głowy do stóp.

- Dzięki? To raczej normalne, że na spotkanie idzie się ubranym inaczej niż zwykle.

- Czy ty się malowałaś?

- No raczej, a co?

- Mówiłaś, że to tylko stary znajomy - powiedział oschle.

- Bo tak jest, a co ci to przeszkadza?!

- Nie przeszkadza mi! Nie rozumiem tylko po co się tak szykowałaś.

- Przecież nie mogę iść na trening w glanach!

- A jakbyś ubrała się ze mną na randkę? - zapytał ciszej.

- Czy ja wiem? Najpierw to musiałabym się zastanowić, czy w ogóle warto się z tobą umówić.

- A jest się nad czym zastanawiać? - zapytał zadziornie.

- Tak, jest i to dużo. - Dźgnęłam go w pierś.

Doszliśmy do szkoły, pożegnałam się z  rudzielcem i poszłam na salę gimnastyczną. Dajan na treningu dawał z siebie sto procent, a ja pisałam w pamiętniku. Jedna myśl nie daje mi spokoju. Czemu Kastiel tak mnie wypytywał? Dlaczego jest zazdrosny? O, Dajan wychodzi, czas na obiecaną pizzę. Chyba zamówię tę z kurczakiem... Mniam!

***

Nareszcie, chociaż raz rozdział jest punktualnie. Mam nadzieje, że wasze wakacje mijają wam fantastycznie. Osobiście uważam, że moje wakacje są na najwyższym poziomie, dostałam się do swojego liceum i mogę sobie teraz spokojnie po odpoczywać :D Obecnie ruszam z nowym projektem ( znowu romans, ale jak narazię nie jest źle ), ze szczegółów mogę jedynie zdradzić, że to moje własne opowiadanie, a jego akcja rozgrywać się będzie w przyszłym postapokaliptycznym ( chyba dobrze napisałam, co nie ? ) świecie. Zapraszam do skomentowania, czy pomysł wam się podoba i co sądzicie o blogu. Jak zawsze zachęcam do wejścia na stronę "O mnie", jeżeli chcecie się czegoś o mnie dowiedzieć.

Korekta - Saanni

Fochatka, odmeldowuje się !